‘Achter glas’
Architect in tijden van Corona… een hulde aan de zorg
Het zijn ervaringen die iedereen nu heeft. Social Distancing is inmiddels wat ons allemaal is geadviseerd. Mensen die niet in vitale beroepen werken wordt gevraagd om zoveel mogelijk thuis te blijven en thuis te werken. In tijden van deze zelfisolatie ontstaat een nieuwe belevingswereld, die van achter glas.
Gelukkig is in mijn directe persoonlijke omgeving iedereen gezond. Ook geen naasten die woonachtig zijn in een verpleeghuis of beschermde woonomgeving. Momenteel wel volledig werkend vanuit huis; mijn werkzaamheden als architect laten dit gelukkig ook goed toe. Flexibel werken vanuit huis of op kantoor was al ingepast, echter is dit halverwege maart direct opgeschaald. Even wennen aan de nieuwe vaste werkomgeving, het inrichten van een passende werkplek, het nieuwe werkritme en het inpassen van het gezinsleven en de thuisscholing. Maar ik heb mijn draai gevonden en kan op m’n thuiswerkplek goed productief zijn in het uittekenen en uitdenken van ontwerpvraagstukken, zoals woonzorgprojecten. Ik zit thuis binnen ‘achter glas’, maar heb de vrijheid om toch even naar buiten te gaan. Even wandelen, even een frisse neus halen. Overleggen met collega’s gaat via beeldbellen, maar natuurlijk is er wel het gemis aan direct persoonlijk contact. Zowel met opdrachtgevers, toekomstige gebruikers als met collega’s. Even het gesprekje bij de koffieautomaat, spontaan sparren met (architect)-collega of een observatiebezoek bij een zorginstelling. Dat zit er niet in.
Maar dit staat in schril contrast met wat er momenteel in de zorg gaande is. In de frontlinie van de strijd tegen het virus en de gevolgen voor onze kwetsbare ouderen, maar ook bij de medewerkers en de vrijwilligers in de zorg. Als architect kijk ik als het ware vanaf de zijlijn toe, maar ik ben erg betrokken bij de zorgbranche. Ik vind het belangrijk om vanuit mijn vak een bijdrage te leveren aan de maatschappij door goede zorggebouwen te ontwerpen. Als architect ben ik mede daarom juist actief binnen de zorg en verschillende woonvormen voor senioren.
"Door het ontbreken van sociale contacten tijdens deze Coronacrisis staat een gunstige leefomgeving voor bewoners én medewerkers zwaar onder druk."
Met aandacht geef ik vorm aan optimale woon- en leefomgevingen voor mensen in een verpleegomgeving, veelal specifiek voor mensen met dementie. Door het ontbreken van sociale contacten tijdens deze Coronacrisis staat een gunstige leefomgeving voor bewoners én medewerkers zwaar onder druk. In het bijzonder voor mensen met dementie. Juist deze kwetsbare groep is afhankelijk van sociale contacten. De afwezigheid van bezoek is voor mensen met dementie extra verwarrend. Het is in deze moeilijke tijd een extra uitdaging om het brein van deze medemensen de juiste prikkels te geven. Dit om overprikkeling of juist onderprikkeling van het emotionele onderbrein, en daarmee angst, onrust en het hieruit volgende ongewenst gedrag te voorkomen. Hartverwarmend zijn de initiatieven die ontstaan om het noodzakelijke contact toch te laten plaatsvinden. Maar dan helaas wel altijd van achter een veilige glazen scheiding, dus zonder fysiek contact.
Hoe mooi was het bericht dat in het RevalidatieHotel Intermezzo-Zuid van Laurens Rotterdam kamers beschikbaar werden gesteld om bij andere locaties volledige capaciteit te creëren voor Covid-19 patiënten. Omdat ik het ontwerp voor het RevalidatieHotel heb mogen verzorgen ging ik bij dit bericht gelijk op zoek naar het gebouw. Het kleine steentje dat je wilt bijdragen door jouw ontwerp. Maar ik voelde alleen verslagenheid. Door de enorme druk waar de IC- en zorgprofessionals momenteel mee te maken hebben en hun toewijding om Coronapatiënten te verplegen.
"Ik breng een hulde aan de zorg."
Ik breng een hulde aan de zorg. En kan alleen maar diep respect voelen voor alle mensen die op de IC werken en alle andere mensen in de zorg. Ik houd anderhalve meter afstand en blijf én werk daarom thuis, achter (beeldscherm) glas.
Martijn Verhagen | HD architecten
